Afgelopen dinsdag kreeg ik een berichtje van een goede bekende bij mij in de buurt: 
“Karolien, ik wilde met mijn peuter van 2 naar een leuk en veilig speeltuintje, maar kwam er met mijn rolstoel en/of handbike met geen mogelijkheid in door de hoge drempel.”

Deze peuterdochter zei, bij het naar bed, gaan tegen haar moeder dat ze wel een soort van verdrietig was dat haar moeder niet kon komen en achter het hek moest kijken.. en datzelfde gold natuurlijk zeker voor de moeder.

Kijk, en wat is dan mijn droom? Dat dit in de toekomst niet meer voorkomt!
Dat mensen van de gemeente maar ook ondernemers en eigenlijk iedereen, zelf bedenken hoe het voor mensen met een beperking het handigst is. Dat degene die plannen maakt voor een speeltuin ook bedenkt hoe de moeder in rolstoel of de opa met scootmobiel er kan komen. Dat iemand die een plein ontwerpt blinden en slechtzienden of mensen met psychische problemen of wie dan ook laat meekijken naar het ontwerp. Enzovoort.

En dan is deze inclusie-agenda een hele mooie stap in de goede richting. Een agenda die we van harte willen ondersteunen. Want het is een mooie stap richting een bredere bewustwording! Er komen verplichtingen voor de overheid om veel scherper op de brede toegankelijkheid te letten, wettelijk voorgeschreven vanuit het VN Verdrag voor mensen met een beperking. En dat is mooi en een goede steun. En bovendien slim, want als iets voor iemand met een beperking handig is, is dat waarschijnlijk voor iedereen handig. En het is goedkoper om bij de start al rekening met de diverse groepen te houden dan later diverse zaken te moeten herstellen (zoals hier op de Hamershof het geval is.)

Dergelijke berichtjes als over die speeltuin krijg ik namelijk veel en al jarenlang. Soms gaat het om kleine dingen die makkelijk te verhelpen zijn, soms om grote zaken maar altijd van zo grote invloed op het leven van de mensen om wie het gaat. 

En eigenlijk  zou je helemaal geen regels nodig moeten hebben. Het gaat vooral om een intentie! Daarom bestook ik wethouder Van Beurden ook steeds. En daarom vind ik het uitvoeringsplan ook niet het allerbelangrijkste. Want we volgen niet de regels maar gaan verder dan de regels. Gewoon omdat we het belangrijk vinden dat iedereen mee kan doen.

Wij dienen een amendement A7.1 in die eigenlijk technisch van aard is. Daarin vragen we om geld beschikbaar te stellen voor het achteraf ondertitelen van vergaderingen van de raad. Volgens mij gebeurt dat al vanaf deze vergadering en is het ook wettelijk verplicht. 

En we dienen als ChristenUnie-SGP ook een motie M7.2 in met het verzoek verder te kijken dan wat moet, een motie die o.a. gaat over ons werk hier als raad. We vragen het college om in goede afstemming met ervaringsdeskundigen te onderzoeken hoe vergaderingen van de raad en bijeenkomsten georganiseerd door de gemeente nog breder toegankelijk gemaakt kunnen worden.

En wethouder, de moeder van het begin van mijn bijdrage heeft zelf al een melding gedaan bij de gemeente. En het is ook geen kritiek maar het laat goed zien dat het gaat om bewustwording, voor iedereen! Een heel aantal jaren geleden kwam ik ook regelmatig met mijn kinderen bij dat pleintje en toen is mij die drempel ook niet opgevallen. Maar laten we er als college en raad en gemeente voor zorgen dat we er voortdurend mensen bij halen die ons scherp houden op dit onderwerp. Wie weet is een inclusieplan dan in de toekomst niet meer nodig!