Onlangs had ik een leerzame ervaring; gelukkig een oefening, maar wel één die mij aan het denken zette. Ik vergaderde met een groep mensen ergens centraal in Nederland, in een ingewikkeld gebouw op de derde verdieping. Plots ging het brandalarm af. Wij keken elkaar aan, dachten ‘vast een foutje’, maar besloten toch maar het gebouw te verlaten. We lieten alle spullen achter (behalve onze mobieltjes…) en liepen rustig via de nooduitgang alle trappen af. Tot, ineens de vraag rees: “Waar is Marjan?!” 

Alleen beneden
Marjan zat bij onze groep, een gewoon mobiel persoon maar door haar kleine postuur kan ze niet ver en heel moeilijk trappen lopen. In zo’n gebouw eigenlijk afhankelijk van de lift. En die lift werkte nu niet maar ze liep ook niet bij ons!
Wij wilden terug om haar te zoeken, maar dat kon niet meer. Iedereen nam de trap naar beneden dus wij moesten mee. Even later stonden we buiten, elkaar zeer schuldbewust aan te kijken. Wij hebben toegankelijkheid en onze kwetsbare medemens heel hoog in ‘t vaandel en nu waren we zomaar naar beneden gelopen zonder ons om Marjan te bekommeren.

Onder de voet
Het alarm bleek inderdaad een oefening. Een hele goede oefening, voor ons! En hierbij wellicht ook voor jullie, mijn lezers. Check bij ingewikkelde locaties even de vluchtroutes, zeker als er een minder-valide medeburger aanwezig is.  Bedenk hoe je deze persoon meeneemt bij een calamiteit.
En Marjan? Marjan was al, zonder dat wij het door hadden, direct toen het alarm afging weggestoven. Zij heeft ervaring met dergelijke zaken en moet absoluut voorkomen dat ze onder de voet gelopen wordt. Dus zij was als eerste bij de binnentrappen en ging op eigen tempo alvast naar 
beneden. En kwam zonder kleerscheuren buiten. Ze nam ons niets kwalijk, maar wij onszelf wel!

Toegankelijk
Goed dat er alle aandacht voor stemrecht is, zoals ik als lid van het bestuur van Sien ook in Den Haag onder de aandacht breng. Goed dat we voortdurend aandacht vragen voor toegankelijkheid. Maar uit bovenstaand verhaal wordt ook duidelijk dat dit van ons allemaal een beetje verantwoordelijkheid vraagt.

Ongehinderd – iets om regelmatig bij stil te staan!

Karolien Pouwels-Koopman
Fractievoorzitter ChristenUnie-SGP

P.S. Regelmatig benaderen Leusdenaren mij met vragen over toegankelijkheid, van gebouwen of openbare ruimtes. Ik ben daar erg blij mee, blijf dat vooral doen. Zo creëren we samen een inclusieve samenleving zonder hindernissen.